Bruno Oude met quotes

Bruno Oudega (1970) is een intuïtief leider. Sinds 2014 maakt Bruno als directeur Operations deel uit van het directieteam bij Quion, vanaf 1 januari 2015 is hij er Algemeen Directeur. Quion is een onafhankelijk servicer voor hypotheken en consumptief krediet. Bruno behaalt in 1995 zijn diploma Commerciële Economie aan de HEAO. Daarna werk hij een kleine 5 jaar als zelfstandig ondernemer. Later combineert hij het werken als manager Operations bij ABN AMRO Hypotheken Groep (dochteronderneming van ABN AMRO), met het vader worden en met het volgen van een MBA. Bruno woont in Groenekan met zijn vrouw Anja. Samen hebben ze drie kinderen: Else (14 jaar) , Wouter (12 jaar) en Marleen (8 jaar).

Visie
Persoonlijk leiderschap is niet een begrip van waaruit ik dingen doe. Ik denk daar niet zo bewust over na. Laat ik me nu leiden door bepaalde dingen? Zeker! Maar daarin is persoonlijk leiderschap geen kapstok voor mij. De kapstok voor mij is mijn gevoel. Eigenlijk laat ik me in alles leiden door mijn gevoel.

Zo voel ik trends in de maatschappij vroegtijdig aan. Ik voel ze, maar ben dan nog niet in staat om ze te omschrijven. Ik voel dan met name dat het anders wordt dan het nu is. Er is verandering in de lucht! En dat is ver voordat ik dat kan duiden. Dit is overigens wel een plezierig en uitdagend gevoel. Neem bijvoorbeeld de financiële crisis in 2007-2008. Deze voelde ik aan voordat in de kranten de signalen werden aangekondigd voor het economisch ontij.

Ambitie
Ik ben altijd dát gaan doen, waarvan ik voelde dat ik daar verantwoordelijkheid voor ‘moest’ nemen. Dat is voor mij altijd de drijfveer geweest. In de 14 jaar bij Bouwfonds en naderhand ABN AMRO Hypotheken Groep, is de volgende stap eigenlijk altijd gegaan omdat iemand uit viel, we iets overnamen en dat vroeg om management. Er was een gat, er moest richting gegeven worden, daar ben ik altijd ingesprongen. Begin dit jaar heb ik de stap gezet naar Quion. Een bewuste keuze, die gevoed werd door mijn hang naar ondernemerschap.


‘Ik ben sterk in de dingen heel houden en tegelijkertijd te veranderen.’


Medio 2013 heb ik een kwartaal de positie van directievoorzitter bij ABN AMRO Hypotheken Groep waargenomen. Dit gaf mij de gelegenheid om te onderzoeken of een stap naar het hoofdkantoor van ABN AMRO bij mij past. Wat voor mij helder werd is dat het grote hoofdkantoor van ABN AMRO niet mijn omgeving is. En dat gaat niet over de bank, want ABN AMRO is een geweldige bank. Het gaat ook niet over de mensen, want er werken fijne collega’s. Nee, de grootste factor betreft de smalle verantwoordelijkheden die je als lijnmanager hebt in deze grote organisatie. Dus een stap naar de bank, betekent leiding geven aan heel veel mensen met een smal mandaat. En wat echt niet bij mij past, is met een hand op mijn rug voor een uitdaging staan. Ik wil het hele scala aan dingen kunnen inzetten; om te beïnvloeden, om keuzes te kunnen maken. En met een gering mandaat kan ik niet slagen, dan kan ik niet doen wat nodig is om te slagen.

Een curieus detail was, dat we rond die tijd een trendwatcher hadden uitgenodigd om een inspirerend verhaal over innovatie te vertellen en hij stelde de vraag: ‘Wie zit hier al meer dan vijf jaar in dezelfde functie?’ Een collega directeur en ik staken onze hand op. Als enige twee! Lastig als je vernieuwing wil creëren en je als directeur de hele cyclus al hebt meegemaakt. Het was voor mij een teken om open te gaan staan voor een nieuwe uitdaging.

Talent & uitdaging
Wat ik goed kan is ‘de dingen in beweging kunnen krijgen’ èn ik kan er voor zorgen dat er geleverd wordt. De huidige situatie draait door èn tegelijkertijd verandert de organisatie. De combinatie van die twee; dingen heel houden en toch veranderen. Wat helpt, is dat ik aanvoel waar die rek zit voor verandering. Ik ga daarin niet te ver en zoek wel de grens op. Waar dat punt ligt is per moment, per situatie anders.


‘Het gaat om de eerste die mee doet… Dát is precies waar het om gaat.’


Een kracht van mij is ook dat ik dingen aan voel komen. In de zin van ‘er hangt verandering in de lucht’. En gelukkig kan ik bij dit voorgevoel steeds sneller structuren bedenken, om vandaar uit anderen er in te betrekken. Het heeft natuurlijk geen enkele zin om een visie alleen op papier te zetten. Dat werkt niet. De kunst is natuurlijk om vanuit dat eerste beeld, te kijken of er anderen zijn die mee gaan in die beweging. Coalitievorming hierin in cruciaal. Het gaat om de eerste die mee doet… Dát is precies waar het om gaat.

Waarden
Eerlijkheid staat wel echt boven aan. Eerlijk, in de zin van transparant kunnen uitleggen wat je doet. Een ander zal ik overigens niet zo snel, niet eerlijk noemen. Ik zal altijd opzoek gaan naar de drijfveren van de ander ‘wat maakt dat hij doet zoals hij doet?’. En als ik het snap, dan ben je voor mij eerlijk. En de waarde ‘hard werken’, daar ben ik ook wel van. Ik vind dat je een baan met volle overtuiging doet en bij die baan hoort dat als er dingen moeten gebeuren, dan doe je het. Ook als het toevallig weekend is. Ik kan het ook niet zo goed hebben als mensen daar een scheiding in aanbrengen. Sterker nog, daar raak ik geïrriteerd van. Dat raakt namelijk direct aan mijn verantwoordelijkheidsgevoel. Werk en privé lopen voor mij over en weer door elkaar heen. Op beide terreinen draag ik verantwoordelijkheid, de gehele week door. En die vul ik in wanneer dat nodig is. Ik ben dus altijd aan het werk en tegelijkertijd ben ik altijd vrij.

Keuzes
Als jongetje van zeg 11 jaar, kon ik mijn gevoel nauwelijks onder woorden brengen. Ik kan me een situatie nog helder voor de geest halen… Mijn vader was ondernemer en had een wolspinnerij. Dat bedrijf groeide in de jaren ’80 heel snel. Breien was populair! Wij woonden in een klein dorpje en het bedrijf zat in Drachten. Iedere woensdagmiddag ging ik daar op mijn fiets naar toe om te helpen. En terug reed ik mee met een vriend van mijn vader, die als adviseur voor hem werkte. Ik voelde: ‘deze vent deugd niet’. Kon dat natuurlijk niet helder duiden. Wel geprobeerd, maar tevergeefs. Een paar jaar later, toen ik een jaar of 13 was, bleek dat mij gevoel juist was. De betreffende vriend had bij ons bedrijf gefraudeerd en mijn vader stond met lege handen. Dat was voor mij eigenlijk het moment van ‘zie je wel’. Daar heb ik het besluit genomen op mijn gevoel te vertrouwen.


‘Ik ben altijd aan het werk en tegelijkertijd ben ik altijd vrij.’


Ontwikkeling
Momenteel heb ik niet zo veel vragen. De afgelopen jaren speelden er wel vragen voor mij. Dat was voor mij dan ook de aanleiding om een coach in de arm te nemen. Die coach had ik toen echt nodig om dingen die ik tegenkwam in het juiste perspectief te zien en te plaatsen. Een vraag voor mij was ‘wat zijn mijn drijfveren?’. Is het nou echt zo dat als ik stuur op mijn gevoel, dat dat het gewoon is? Is het zo simpel? En anderzijds ook ‘het nemen van verantwoordelijkheid’ als drijfveer voor keuzes. Dat begon me in de weg te zitten. Ik ben langer bij ABN AMRO Hypotheken Groep gebleven dan ik van plan was. Dat heb ik gedaan, omdat ik me verantwoordelijk voelde voor die organisatie. Waar ben je verantwoordelijk voor? Hoe ver reikt die verantwoordelijkheid? En waar ben je dus ook niet meer verantwoordelijk? Dat was voor mij wel een zoektocht. En ik had niet weg kunnen gaan bij ABN AMRO Hypotheken Groep als ik niet had kunnen accepteren dat ik niet overal verantwoordelijk voor ben. En dit heeft alles te maken met ‘vroeger’. Een ondernemende vader met een beperkte mensenkennis, met in mijn ogen minder verantwoordelijk gedrag. En na de scheiding voelde ik me verantwoordelijk voor mijn moeder. Ik was als het ware de ‘man’ in huis. Dit alles bij elkaar bracht me inzicht en begrip. En voor nu…tijd om te experimenteren, te doen.

BrunoEen mooi leermoment was zo’n 2 jaar geleden. Ik zat samen met mijn oudste dochter in de auto en ze vraagt me ‘Wat doe jij nou eigenlijk voor werk?’. Ik geef leiding! Aan hoeveel mensen? Aan 500 mensen. ‘Dan ben je best een grote baas! Maar, waarom lukt het je thuis dan niet?’ Dat was wel een ’eye-opener’. Formeel de baas zijn is eigenlijk makkelijker.

Energie
Hoe ik mijn energieniveau op peil houd? Te weinig door sport. Ik sport eigenlijk niet. Ik ben helaas ook niet opgegroeid met sporten. Dat vind ik echt een gemis. Fysiek heb ik daar overigens weinig last van. Ik ben er wel achter dat er een sterke relatie is tussen stress en hoe het met mijn lichaam gaat. Dat voel ik direct aan mijn rug. Het is overigens al jaren geleden dat ik voor mijn rug naar de manueel therapeut ging. Ik weet nog wel, jaren terug, dat ik mijn eerste serieuze managementfunctie bekleedde bij MNF Bank en de directeur was met vakantie. Aan mij de schone taak het roer over te nemen… En direct ‘wham, door mijn rug’. Dat soort dingen zie ik overigens nu pas. Er is maar één ding wat mij echt stress geeft en dat is als ik geen invloed heb.

Voor mijn energie is het er op uit gaan met mijn oude Porsche van 40 jaar oud fundamenteel. En dat is absoluut geen waardevol en mooi ding. Het is vooral een auto die me de vrijheid geeft. Met wisselende vrienden een weekendje naar Schotland, naar de Alpen…gewoon lekker rijden en eigenlijk zonder doel. En dat doe ik ook wel alleen of met de kinderen, ergens in het weekend. Dat ontspant mij enorm. Dit kan ik met mooi weer ook wel met de racefiets doen, niet om te sporten, maar om indrukken op te doen. Gewoon ‘op weg te zijn’.

Inspiratie
Het gevoel dat er een verandering in de lucht hangt, ervaar ik als inspirerend. Het is een aangenaam gevoel, waarvan ik werkelijk in actie kom. Het geeft me een richting, de ‘flow’ om een visie te ontwikkelen, te sturen, een coalitie te vormen en daar toe te bewegen. En prettig is ook, dat zo’n gevoel jaren kan duren, wel 5, 6 of 7 jaar.