Deliane (1962) is een bevlogen manager bij ABN AMRO Hypotheken Groep. Samen met de teammanagers leidt ze het call center, waar het streven is om iedere klant een 9+ ervaring te bieden. Deliane heeft zowel een Post HBO bedrijfskunde als enkele leergangen bij de School voor Coaching naast haar werk gevolgd. Deliane woont in Hooglanderveen met haar man, Ton. Ze heeft een zoon, Werner en is de troste oma van haar kleindochter, Nova.
Visie
‘Persoonlijk leiderschap is een begrip dat leeft… elke dag weer. Waar je staat, wat je nodig hebt en wie je bent. En wat je anderen kunt geven. Ik geloof dat je pas van toegevoegde waarde bent, als je bereid bent werkelijk naar jezelf te kijken. Wat kan ik de ander brengen en geven èn wat heb ik zelf nodig? Het geven van een stukje van mezelf, wie ik ben en daarmee de ander uitnodigen om zichzelf ook te laten zien. Je mag zijn wie je bent. Als ik kijk naar diversiteit van mensen, dan vind ik het super mooi dat een ieder divers is, een ieder anders is: verschillende achtergronden, culturen… Het tot je nemen van al die verschillende ‘smaken’, maakt dat je een brede blik hebt en anders naar de wereld kan kijken. Mensen uit verschillende culturen brengen iets mee. Dat maakt ons wat milder en nodigt uit om buiten onze kaders te kijken. Wij Nederlanders zijn over het algemeen nog wel heel calvinistisch: ‘het is zoals het is’, ‘dit is het doel en daar gaan we naar toe’. Het is zinvoller om met elkaar te kijken waar we naar toe gaan en wat we daarvoor nodig hebben. Soms is het resultaat ondergeschikt aan de weg er naar toe. Voor mij is dat de essentie van persoonlijk leiderschap.
‘Leef met de dag, pluk de bloemetjes en geniet vooral!’
Ambitie
Ik ben altijd heel doelgericht geweest en sleep het liefst de hele ‘toko’ achter me aan. Het open staan voor verhalen maakt dat ik denk ‘wanneer zijn wij tevreden?’. Leef met de dag, pluk de bloemetjes die er zijn en ga niet altijd voor het hoogst bereikbare doel. In de loop der jaren is het doel wat ik voor ogen heb veranderd, het is niet meer zo vastomlijnd. Heb nog altijd behoefte aan richting, dit maakt dat ik weet waar ik naar toe moet bewegen, maar dat hoeft geen rechte lijn meer te zijn. Er is ruimte gekomen voor zaken die op mijn pad komen daar naar toe. En ik trotseer de drempels onderweg, ga er niet met een boog omheen. Als ik voor een drempel sta, dan ga ik aan het werk met mezelf. Zo puzzelde ik even geleden met de vraag: ‘Moet ik alles doen om de ander en mezelf te behagen? Of moet ik ook de dingen nemen zoals ze zijn?’ Hier naar te kijken brengt me veel. Ook in de huidige reorganisatie. Ik hoef niet meer zo nodig zorg te dragen voor een veilige landing voor mezelf, gevaren te elimineren, tig boeken te bestuderen… Dat kan ik nu meer laten. En wat geeft dat een rust en ruimte! Tuurlijk heb ik op momenten last van mijn eigen ‘duiveltje’ en dan krijg ik pijn in mijn buik, maar ook daar kan ik wel mee leven. Dit vroeg van mij om de controle los te laten. Dat is best heftig. Je hebt niet alle zekerheden meer, die je dacht te hebben.
Talent & uitdaging
Ik ben gestart als medewerker bij Bouwfonds en groeide al snel door tot leidinggevende. Steeds diende zich een nieuwe uitdaging aan met meer verantwoordelijkheden. Bij aanvang dacht ik dat ik de capaciteiten hier niet voor had. Toch heb ik alle kansen gepakt. Gelukkig geloofde mijn manager wel in mij. En faciliteerde hij me door opleidingen als HBO Callcenter Manager, NLP, MBTI, School voor Coaching, Post HBO Bedrijfskunde. Door dit pad te lopen, te werken aan mezelf, kreeg ik steeds meer de overtuiging dat ik het wel kan. Ik ben goed zoals ik ben en ik zie het helemaal niet zo raar. Ik moest echt voor mezelf gaan staan. Daar werd ik steeds weer op ‘getriggerd’. Mijn advies: Geloof in jezelf. Pak elke kans aan, die voorbij komt. Soms is dat heel eng!
Ik ben wel van het dwarsliggen… Dwarsliggen in die zin van anders dan anderen, het verschil maken… Tegen de stroom in gaan. Niet omdat ik perse tegen de stroom in wil gaan, maar omdat ik een tegengeluid wil geven als dat nodig is. In deze maatschappij en in deze organisatie, zie ik nog veel te veel kopieën van elkaar. Dat irriteert mij, we doen het zoals we het altijd al doen, niet bereid zijn om verder te kijken… ik denk wel eens ‘we hebben hier allemaal kloontjes van elkaar’. We vinden van alles en niemand zegt het, omdat het niet ‘bon ton’ is om te zeggen. Ik benoem juist wel wat ik zie en wat ik voel en laat niet los. Mooi om te zien dat anderen daar ook profijt van hebben.
Inspiratie
Het mooiste geschenk kreeg ik vorige week van een medewerker. Hij gaf me een brief, waarin hij me bedankte. Dat ontroerde me ontzettend. Hij schrijft dat ik ‘als een leeuwin voor de welpen heb gevochten’. Hij was zo blij dat ik voor de afdeling ging èn ook voor hem als persoon. Dat ik ruimte bood om bij zijn zieke vader te zijn. Ook al liep het ons toen op de zaak over de lippen. En wat me ook zo raakte… wat iemand tijdens een etentje met de hele afdeling tegen me zei: ‘Jij bent gewoon een van ons’. Dat is ook wel zo, ook al ben ik loei streng voor mensen. Ik geloof er echt in dat zij het verschil maken. En als je dat oprecht gelooft, dan voelen mensen dat. Mensen mogen van mij ontevreden zijn, als ze het maar uitspreken. Het is juist zo belangrijk om die onderstroom wel te benoemen. Ik had nooit gedacht dat ik zo’n ontzettende impact zou hebben. Was echt geraakt!
‘Als een leeuwin voor de welpen heb ik gevochten.’
Ontwikkeling
Ik vraag in mijn omgeving veel om feedback; ‘Wat zie je mij doen?’. Voorheen ging ik direct aan de slag, het wegpoetsen. Nu neem ik daar meer de tijd voor en stel ik mezelf de vraag ‘Wat is nu van mij en wat is van de ander?’. Dit was een groot ontwikkelpunt voor me en zo langzamerhand gaan de kwartjes vallen. En als ik de feedback duid, waar het werkelijk over mij gaat, dan zegt men dat ik vooral ‘niet te veel gas moet geven’. Herkenbaar, want ik geef veel gas. Het is mijn energie, die er uit moet. En ik kan me voorstellen dat dat wel lastig is voor anderen.
Ik zou vrijer van een oordeel willen zijn. Mijn directe manier van communiceren maakt nog wel eens, dat ik de nuance in iets mis. Mondeling ben ik wel genuanceerd, maar in mails… Ben ik ‘nul’ genuanceerd. Deze feedback krijg ik nog wel eens terug van hen die wat uitgebalanceerder zijn, wat rationeler en wat minder in de emotie zitten. Wat daar achter zit, is dat ik dan denk ‘kom nou in godsnaam in actie’. Daar zit dus het oordeel onder.
Energie
Mijn energiepeil op orde houden… dat was echt een stevige klus voor me.Nu gaat dat eigenlijk best heel goed. Ik sport 3 keer in de week met een personal trainer. Volgend jaar staat de Nijmeegse Vierdaagse op het programma! Tuurlijk met de minste kilometers en als we het niet halen lopen we wel een lokale avondvierdaagse. Hierin is mijn ambitieniveau niet zo hoog. Is best heftig, heb natuurlijk 3001 smoesjes om het niet te doen, maar ik doe het wel. Ik voel me onwijs lekker, als ik heb gesport.
Als ik naar huis ga, heb ik geen last meer van het gevoel dat ik zit te spijbelen. Ik verval in tijden van drukte, nog wel eens in oud gedrag. Dat is niet goed voor me, dan word ik moe, prikkelbaar. Ik ben mezelf dan aan het uitwonen. Een groot verschil met een tijd terug is, dat ik het nu tijdig voel en het kan herstellen. Ik besluit vaker dat het werk tot morgen kan wachten, of tot na het weekend. Het lijkt wel of het heilige moeten een klein beetje weg is. Ik kan er ook nog van genieten!
Keuzes
Het word lastig als men een beroep op mij doet, als ze op mijn gemoed werken. Dan voel ik onrust. Ik ben natuurlijk ook een ‘pleaser’, wil het goed doen voor iedereen. En om dan steeds maar te zeggen ‘nee, dat gaan we nu niet doen’. Dat vind ik lastig. Ligt er wel aan wie het zegt. Ik ben gevoelig voor iemand met puppy ogen en voor tranen. Als het oprecht is, dan bezwijk ik en dan zet ik mezelf opzij. In het verleden gebeurde dit automatisch. Nu weet ik het al in het moment zelf en kan ik een keuze maken.
‘Zo lang je vertelt wat je weet, openheid van zaken geeft, kunnen mensen zich aan je verbinden’.
Waarden
Waarden die voor mij wezenlijk zijn, zijn maatschappelijk betrokken, sociaal, maar ook transparantie. Eerlijk en transparant zijn. Ik merk zo vaak dat juist hierin wordt verzuimd. Luister naar je mensen, betuttel ze niet. Zo lang je vertelt wat je weet, dan geef je mensen – hoe lastig het nieuws ook is – openheid van zaken over wat nu speelt en wat komen gaat. Dan kunnen ze zich aan je verbinden. Dan voelen ze een vertrouwensband. Verkoop ze geen knollen voor citroenen. Daarin heb je als manager te investeren. En geef hen ook verantwoordelijkheid als het gaat om bijvoorbeeld de ontwikkeling op het vlak van digitalisering. Wat betekent dit voor jou? Bestaat je functie nog over een aantal jaar of is deze weggevallen als gevolg van de automatisering? Denk daar over na! Ze moeten zelf leiderschap nemen. Dat kan alleen als je als manager investeert in je mensen, weet hoe de wereld er uit ziet en je ze ‘alles’ vertelt.
Opvoeding
Mijn opa en oma, waren zo liefdevol. Ook voor hun omgeving. Ik denk dat dat me enorm heeft gevormd. Ik ben echt opgevoed met het motto ‘kijk waar je de ander in kan ondersteunen, waar je anderen kunt helpen’. We zijn als kleinkinderen door opa en oma echt ondergedompeld in een bad van liefde. Daarnaast stelden ze ook de vraag ‘Wat is jouw rol in deze wereld?’, ‘Waar kun jij het verschil maken?’. En heel klein al. Echt indrukwekkend. Bij hen heb ik zorgzaamheid voorgeleefd gekregen. En juist aan mijn vaderszijde was het koeler. Ben zo bekend met beide kanten. Dat maakt, wie ik ben. Liefdevol en tegendraads!’